هفته ی اول دی ماه تهران به دلیل آلودگی هوا تعطیل شد و راهی شمال شدیم و کلاس دوشنبه را نرفتم. درسم همان آواز از دستگاه ماهور ردیف است. از شمال هم که برگشتم کمی تمرین کردم ولی باز در یکنواخت اجرا کردن قطعه مشکل دارم. قطعه ی آواز رو دوست داشتم و خیلی دلم میخواست بتوانم بی ایراد بزنم. چیزی که من تا کنون از ردیف و قطعاتش متوجه شدم این است که بیشتر به شنیده ها و نواختهای پیشینیان متکی است تا خود نت. در قسمتی از قطعه ی آواز میبینیم که چندین نت دو لاچنگ در کنار هم با تغییر در کشش نتها اجرا میشود. مثلا مضراب چپ با تاخیر روی نت مینشیند و به تدریج اجرا تندتر میشود خلاف چیزی که در کشش نت دو لاچنگ و مساوی نواختنش داشتیم.
در قسمت دیگر علامت اشاره به نت بعد را استاد عیسی گفت کنده کاری مد نظر است و در رسم الخط ردیف علامتی برای کنده کاری چون در نظر گرفته نشده پس منظور همان است و نکته ی جالبتر اینکه چون با کسر میزان و ریتم سر و کار نداریم و پا زدن هم نداریم، کشش نتها تا حدود زیادی حسی است و این جالبترین قسمت ردیف است به نظر من .
سر کوچه که میرسم چشمانم به دنبالش میگردد. تا ته کوچه را نگاه میکنم. خبری از او نیست. پیرمرد تنهایی که روی چهارپایه پشت به دیوار کافه نادری مینشست و به یقین دریافتم که انتظار مرا میکشید تا برایش نان تازه ی داغ تعارف بزنم و او با خنده بگوید تازه صبحانه خورده ام. از پسر جوان مغازه دار سر کوچه سراغش را میگیرم. میگوید خیلی وقت است او را ندیده است. ناراحت شدم. ادامه داد بیمار بود و مرتب بیمارستان بستری میشد. دلم گرفت. یاد آخرین دیدار افتادم که پیشنهاد داد شماره اش را بگیرم و زنگش بزنم. پیرمرد تنها بود. هنوز چهره ی مهربانش در ذهنم هست. امیدوارم زنده باشد.
وارد کلاس که شدم شاگرد قبلی هنوز کارش تمام نشده بود. استاد عیسی جعبه شیرینی را از آشپزخانه آورد و روی میز جلویم گذاشت و گفت شیرینی اتمام کتاب اول دختر عمه اش است. پرسیدم خودش کجاست. گفت وقت فیزیوتراپی داشت زود رفت. استاد به پیش هنرجوی قبلی بازگشت و من نیز وارد آشپزخانه شدم. کلوچه ی سوغاتی شمال و پاستیل کدو حلوایی را که خودم درست کرده بودم را روی میز آشپزخانه گذاشتم. کتری قل قل میکرد. چای را داخل قوری ریختم و چای دم کردم و به دم در اتاق استاد برگشتم و همان جلوی در ایستادم. استاد به هنرجو میگفت بعضی قطعه ها را آهنگسازان با سه تار می نوازند و نت میکنند و بعد با ساز تخصصی اشان مینوازند و اشاره کرد به قطعه ی خزان استاد مشکاتیان و بعد با سه تار این قطعه را نواخت و من غرق زیبایی صدایش شدم. چقدر دلم می خواهد بتوانم روزی خزان را بنوازم. به همان شیوایی و به همان سرعت.
نوبت من شد. به استاد گفتم که آمادگی نواختن ندارم. ایرادات درسم را پرسیدم و قرار شد این درس را با دو درس دیگر هفته ی بعد تحویل دهم. "مقدمه ی داد" و "داد "را درس داد. چقدر این قطعات شیرین و دلنشینند.
در قطعه "مقدمه ی داد " در چندین خط نتهای دو لاچنگ با تکرار ۹ و گاهی ۱۰ بار نوشته شده است. شمردن این تعداد در حین اجرا با ان سرعت تند و تیز قطعا کار دشواری است که استاد عیسی گفت نیازی به شمردن نیست. اینها را حسی بزن
چقدر حس دارد درسهای ردیف. چقدر من عاشق ردیف شده ام.
+ دوشنبه ی دوست داشتنی که باید چند هفته پیش منتشر میشد و به تاخیر افتاد
درباره این سایت